VONNIS VAN HET FOUCAULT-TRIBUNAL

De psychiatrie weigert dwang en geweld af te zweren; zij maakt zich schuldig aan misdaden tegen de menselijkheid, namelijk opzettelijke vernietiging van de menselijke waardigheid, de vrijheid en het leven zelf. De psychiatrie klasseert mensen als "geesteszieken", wat de deur openzet voor een totale afschaffing van mensenrechten, burgerlijke rechten en natuurlijke rechten.

Sterker nog kan de psychiatrie zelfs niet voorwenden de geneeskunst te beoefenen want zij schendt de eed van Hippokrates door het bewuste gebruik van schadelijke produkten. Dit veroorzaakte een pandemie van "tardieve dyskinesie". Andere voorbeelden van psychiatrische praktijken die wij als kwelling en folter beschouwen: dwangopname (in Vlaanderen: kollokatie), gedwongen toediening van middelen, vastbinden, elektroshock, alle psychochirurgische ingrepen en vrijheidsbeperkingen bij ambulante behandeling.

Dergelijke praktijken en de onderliggende ideologie lieten de psychiaters van de nazitijd een radikalisering toe, tot en met het systematisch uitmoorden van opgesloten mensen onder het voorwendsel van "behandeling".

De psychiatrie weigert niet alleen afstand te doen van de macht die ze historisch van de staat ontving, zij speelt zelfs de rol van een duur en gerespekteerd instituut van sociale kontrole en van een internationale gedragspolitie die afwijking van de politieke en sociale normen onderdrukt.

De psychiatrie maakt zich schuldig aan straffeloze uitoefening van geweld, typisch voor diktatoriale regimes. Daarom eisen wij in de eerste plaats de afschaffing der wetten van kollokatie en internering, zodat de psychiatrie zich strafrechtelijk voor haar daden moet verantwoorden. De aangerichte schade moet burgerrechtelijk geregeld worden. Respektvolle en op mensenmaat geschoeide alternatieven voor de psychiatrie moeten met gemeenschapsgeld ter beschikking gesteld worden.

MOTIVATIE VAN HET VONNIS

Verweerder beroept zich op de terapeutische noodzaak van psychiatrische dwang, inbegrepen fysiek geweld, maar geeft toe dat "in de betere psychiatrie" deze dwang tot een minimum beperkt blijft. Dwang is dus blijkbaar niet terapeutisch, maar een kwestie van persoonlijke smaak van de behandelende psychiater. Wij veroordelen elke vorm van psychiatrische dwang als schending van mensenrechten.

De kollokatiewet voorziet psychiatrische dwang als iemand een gevaar is voor zichzelf of voor derden.. In de praktijk wordt dit dubbele kriterium nogal rekbaar toegepast. Het gaat enkel om "gevaar", zonder effektief misdrijf. Kollokatie is dus een vorm van wederrechtelijke preventieve hechtenis.

Een geesteszieke is volgens verweerder een persoon die van bepaalde sociale verplichtingen moet
vrijgesteld worden omdat hij door onvoldoende zelfredzaamheid niet in staat is te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij op het vlak van voelen en handelen. Wij zijn van mening dat het medische model van "geestesziekte" onbruikbaar is. Bij problemen van deze aard heeft een psychiatrische instelling niets te bieden. Elk medisch ingrijpen moet principieel met toestemming van de patiënt gebeuren.

Wij waarschuwen voor de klakkeloze en partijdige aanvaarding van psychiatrische deskundigenverslagen door rechters.

Tenslotte hebben mensen die in psychiatrische behandeling waren recht op een financiële en/of morele schadevergoeding.

Berlijn, 2 mei 1998